| هیچ کس را خود ز آدم تا کنون | کی بدست آواز صد چون ارغنون | |
| که بهر وعظی بمیراند دویست | آدمی را صوت خوبش کرد نیست | |
| شیر و آهو جمع گردد آن زمان | سوی تذکیرش مغفل این از آن | |
| کوه و مرغان هم‌رسایل با دمش | هردو اندر وقت دعوت محرمش | |
| این و صد چندین مرورا معجزات | نور رویش بی جهان و در جهات | |
| با همه تمکین خدا روزی او | کرده باشد بسته اندر جست و جو | |
| بی زره‌بافی و رنجی روزیش | می‌نیاید با همه پیروزیش | |
| این چنین مخذول واپس مانده‌ای | خانه کنده دون و گردون‌رانده‌ای | |
| این چنین مدبر همی خواهد که زود | بی تجارت پر کند دامن ز سود | |
| این چنین گیجی بیامد در میان | که بر آیم بر فلک بی نردبان | |
| این همی‌گفتش بتسخر رو بگیر | که رسیدت روزی و آمد بشیر | |
| و آن همی خندید ما را هم بده | زانچ یابی هدیه‌ای سالار ده | |
| او ازین تشنیع مردم وین فسوس | کم نمی‌کرد از دعا و چاپلوس | |
| تا که شد در شهر معروف و شهیر | کو ز انبان تهی جوید پنیر | |
| شد مثل در خام‌طبعی آن گدا | او ازین خواهش نمی‌آمد جدا |