| آن یکی در عهد داوود نبی | نزد هر دانا و پیش هر غبی | |
| این دعا می‌کرد دایم کای خدا | ثروتی بی رنج روزی کن مرا | |
| چون مرا تو آفریدی کاهلی | زخم‌خواری سست‌جنبی منبلی | |
| بر خران پشت‌ریش بی‌مراد | بار اسپان و استران نتوان نهاد | |
| کاهلم چون آفریدی ای ملی | روزیم ده هم ز راه کاهلی | |
| کاهلم من سایه‌ی خسپم در وجود | خفتم اندر سایه‌ی این فضل و جود | |
| کاهلان و سایه‌خسپان را مگر | روزیی بنوشته‌ای نوعی دگر | |
| هر که را پایست جوید روزیی | هر که را پا نیست کن دلسوزیی | |
| رزق را می‌ران به سوی آن حزین | ابر را باران به سوی هر زمین | |
| چون زمین را پا نباشد جود تو | ابر را راند به سوی او دوتو | |
| طفل را چون پا نباشد مادرش | آید و ریزد وظیفه بر سرش | |
| روزیی خواهم بناگه بی تعب | که ندارم من ز کوشش جز طلب | |
| مدت بسیار می‌کرد این دعا | روز تا شب شب همه شب تا ضحی | |
| خلق می‌خندید بر گفتار او | بر طمع‌خامی و بر بیگار او | |
| که چه می‌گوید عجب این سست‌ریش | یا کسی دادست بنگ بیهشیش | |
| راه روزی کسب و رنجست و تعب | هر کسی را پیشه‌ای داد و طلب | |
| اطلبوا الارزاق فی اسبابها | ادخلو الاوطان من ابوابها | |
| شاه و سلطان و رسول حق کنون | هست داود نبی ذو فنون | |
| با چنان عزی و نازی کاندروست | که گزیدستش عنایتهای دوست | |
| معجزاتش بی شمار و بی عدد | موج بخشایش مدد اندر مدد |