| آن یکی را یار پیش خود نشاند | نامه بیرون کرد و پیش یار خواند | |
| بیتها در نامه و مدح و ثنا | زاری و مسکینی و بس لابه‌ها | |
| گفت معشوق این اگر بهر منست | گاه وصل این عمر ضایع کردنست | |
| من به پیشت حاضر و تو نامه خوان | نیست این باری نشان عاشقان | |
| گفت اینجا حاضری اما ولیک | من نمی‌یایم نصیب خویش نیک | |
| آنچ می‌دیدم ز تو پارینه سال | نیست این دم گرچه می‌بینم وصال | |
| من ازین چشمه زلالی خورده‌ام | دیده و دل ز آب تازه کرده‌ام | |
| چشمه می‌بینم ولیکن آب نی | راه آبم را مگر زد ره‌زنی | |
| گفت پس من نیستم معشوق تو | من به بلغار و مرادت در قتو | |
| عاشقی تو بر من و بر حالتی | حالت اندر دست نبود یا فتی | |
| پس نیم کلی مطلوب تو من | جزو مقصودم ترا اندرز من | |
| خانه‌ی معشوقه‌ام معشوق نی | عشق بر نقدست بر صندوق نی | |
| هست معشوق آنک او یکتو بود | مبتدا و منتهاات او بود | |
| چون بیابی‌اش نمانی منتظر | هم هویدا او بود هم نیز سر | |
| میر احوالست نه موقوف حال | بنده‌ی آن ماه باشد ماه و سال | |
| چون بگوید حال را فرمان کند | چون بخواهد جسمها را جان کند | |
| منتها نبود که موقوفست او | منتظر بنشسته باشد حال‌جو | |
| کیمیای حال باشد دست او | دست جنباند شود مس مست او | |
| گر بخواهد مرگ هم شیرین شود | خار و نشتر نرگس و نسرین شود | |
| آنک او موقوف حالست آدمیست | کو بحال افزون و گاهی در کمیست |