| تو ازین سو و از آن سو چون گدا | ای که معنی چه می‌جویی صدا | |
| هم از آن سو جو که وقت درد تو | می‌شوی در ذکر یا ربی دوتو | |
| وقت درد و مرگ آن سو می‌نمی | چونک دردت رفت چونی اعجمی | |
| وقت محنت گشته‌ای الله گو | چونک محنت رفت گویی راه کو | |
| این از آن آمد که حق را بی گمان | هر که بشناسد بود دایم بر آن | |
| وانک در عقل و گمان هستش حجاب | گاه پوشیدست و گه بدریده جیب | |
| عقل جزوی گاه چیره گه نگون | عقل کلی آمن از ریب المنون | |
| عقل بفروش و هنر حیرت بخر | رو به خواری نه بخارا ای پسر | |
| ما چه خود را در سخن آغشته‌ایم | کز حکایت ما حکایت گشته‌ایم | |
| من عدم و افسانه گردم در حنین | تا تقلب یابم اندر ساجدین | |
| این حکایت نیست پیش مرد کار | وصف حالست و حضور یار غار | |
| آن اساطیر اولین که گفت عاق | حرف قرآن را بد آثار نفاق | |
| لامکانی که درو نور خداست | ماضی و مستقبل و حال از کجاست | |
| ماضی و مستقبلش نسبت به تست | هر دو یک چیزند پنداری که دوست | |
| یک تنی او را پدر ما را پسر | بام زیر زید و بر عمرو آن زبر | |
| نسبت زیر و زبر شد زان دو کس | سقف سوی خویش یک چیزست بس | |
| نیست مثل آن مثالست این سخن | قاصر از معنی نو حرف کهن | |
| چون لب جو نیست مشکا لب ببند | بی لب و ساحل بدست این بحر قند |