| چونک واگردید گله از ورود | پس فتد آن بز که پیش آهنگ بود | |
| پیش افتد آن بز لنگ پسین | اضحک الرجعی وجوه العابسین | |
| از گزافه کی شدند این قوم لنگ | فخر را دادند و بخریدند ننگ | |
| پا شکسته می‌روند این قوم حج | از حرج راهیست پنهان تا فرج | |
| دل ز دانشها بشستند این فریق | زانک این دانش نداند آن طریق | |
| دانشی باید که اصلش زان سرست | زانک هر فرعی به اصلش رهبرست | |
| هر پری بر عرض دریا کی پرد | تا لدن علم لدنی می‌برد | |
| پس چرا علمی بیاموزی به مرد | کش بباید سینه را زان پاک کرد | |
| پس مجو پیشی ازین سر لنگ باش | وقت وا گشتن تو پیش آهنگ باش | |
| آخرون السابقون باش ای ظریف | بر شجر سابق بود میوه‌ی طریف | |
| گرچه میوه آخر آید در وجود | اولست او زانک او مقصود بود | |
| چون ملایک گوی لا علم لنا | تا بگیرد دست تو علمتنا | |
| گر درین مکتب ندانی تو هجا | همچو احمد پری از نور حجی | |
| گر نباشی نامدار اندر بلاد | گم نه‌ای الله اعلم بالعباد | |
| اندر آن ویران که آن معروف نیست | از برای حفظ گنجینه‌ی زریست | |
| موضع معروف کی بنهند گنج | زین قبل آمد فرج در زیر رنج | |
| خاطر آرد بس شکال اینجا ولیک | بسکلد اشکال را استور نیک | |
| هست عشقش آتشی اشکال‌سوز | هر خیالی را بروبد نور روز | |
| هم از آن سو جو جواب ای مرتضا | کین سال آمد از آن سو مر ترا | |
| گوشه‌ی بی گوشه‌ی دل شه‌رهیست | تاب لا شرقی و لا غرب از مهیست |