| گفت امر آمد برو مهلت ترا | من بجای خود شدم رستی ز ما | |
| او همی‌شد و اژدها اندر عقب | چون سگ صیاد دانا و محب | |
| چون سگ صیاد جنبان کرده دم | سنگ را می‌کرد ریگ او زیر سم | |
| سنگ و آهن را بدم در می‌کشید | خرد می‌خایید آهن را پدید | |
| در هوا می‌کرد خود بالای برج | که هزیمت می‌شد از وی روم و گرج | |
| کفک می‌انداخت چون اشتر ز کام | قطره‌ای بر هر که زد می‌شد جذام | |
| ژغژغ دندان او دل می‌شکست | جان شیران سیه می‌شد ز دست | |
| چون به قوم خود رسید آن مجتبی | شدق او بگرفت باز او شد عصا | |
| تکیه بر وی کرد و می‌گفت ای عجب | پیش ما خورشید و پیش خصم شب | |
| ای عجب چون می‌نبیند این سپاه | عالمی پر آفتاب چاشتگاه | |
| چشم باز و گوش باز و این ذکا | خیره‌ام در چشم‌بندی خدا | |
| من ازیشان خیره ایشان هم ز من | از بهاری خار ایشان من سمن | |
| پیششان بردم بسی جام رحیق | سنگ شد آبش به پیش این فریق | |
| دسته گل بستم و بردم به پیش | هر گلی چون خار گشت و نوش نیش | |
| آن نصیب جان بی‌خویشان بود | چونک با خویش‌اند پیدا کی شود | |
| خفته‌ی بیدار باید پیش ما | تا به بیداری ببیند خوابها | |
| دشمن این خواب خوش شد فکر خلق | تا نخسپد فکرتش بستست حلق | |
| حیرتی باید که روبد فکر را | خورده حیرت فکر را و ذکر را | |
| هر که کاملتر بود او در هنر | او بمعنی پس بصورت پیشتر | |
| راجعون گفت و رجوع این سان بود | که گله وا گردد و خانه رود |