| جمع آمد صد هزاران ژاژخا | حلقه کرده پشت پا بر پشت پا | |
| مرد را از زن خبر نه ز ازدحام | رفته درهم چون قیامت خاص و عام | |
| چون همی حراقه جنبانید او | می‌کشیدند اهل هنگامه گلو | |
| و اژدها کز زمهریر افسرده بود | زیر صد گونه پلاس و پرده بود | |
| بسته بودش با رسنهای غلیظ | احتیاطی کرده بودش آن حفیظ | |
| در درنگ انتظار و اتفاق | تافت بر آن مار خورشید عراق | |
| آفتاب گرم‌سیرش گرم کرد | رفت از اعضای او اخلاط سرد | |
| مرده بود و زنده گشت او از شگفت | اژدها بر خویش جنبیدن گرفت | |
| خلق را از جنبش آن مرده مار | گشتشان آن یک تحیر صد هزار | |
| با تحیر نعره‌ها انگیختند | جملگان از جنبشش بگریختند | |
| می‌سکست او بند و زان بانگ بلند | هر طرف می‌رفت چاقاچاق بند | |
| بندها بسکست و بیرون شد ز زیر | اژدهایی زشت غران همچو شیر | |
| در هزیمت بس خلایق کشته شد | از فتاده و کشتگان صد پشته شد | |
| مارگیر از ترس بر جا خشک گشت | که چه آوردم من از کهسار و دشت | |
| گرگ را بیدار کرد آن کور میش | رفت نادان سوی عزرائیل خویش | |
| اژدها یک لقمه کرد آن گیج را | سهل باشد خون‌خوری حجاج را | |
| خویش را بر استنی پیچید و بست | استخوان خورده را در هم شکست | |
| نفست اژدرهاست او کی مرده است | از غم و بی آلتی افسرده است | |
| گر بیابد آلت فرعون او | که بامر او همی‌رفت آب جو | |
| آنگه او بنیاد فرعونی کند | راه صد موسی و صد هارون زند |