| ماه با احمد اشارت‌بین شود | نار ابراهیم را نسرین شود | |
| خاک قارون را چو ماری در کشد | استن حنانه آید در رشد | |
| سنگ بر احمد سلامی می‌کند | کوه یحیی را پیامی می‌کند | |
| ما سمعیعیم و بصیریم و خوشیم | با شما نامحرمان ما خامشیم | |
| چون شما سوی جمادی می‌روید | محرم جان جمادان چون شوید | |
| از جمادی عالم جانها روید | غلغل اجزای عالم بشنوید | |
| فاش تسبیح جمادات آیدت | وسوسه‌ی تاویلها نربایدت | |
| چون ندارد جان تو قندیلها | بهر بینش کرده‌ای تاویلها | |
| که غرض تسبیح ظاهر کی بود | دعوی دیدن خیال غی بود | |
| بلک مر بیننده را دیدار آن | وقت عبرت می‌کند تسبیح‌خوان | |
| پس چو از تسبیح یادت می‌دهد | آن دلالت همچو گفتن می‌بود | |
| این بود تاویل اهل اعتزال | و آن آنکس کو ندارد نور حال | |
| چون ز حس بیرون نیامد آدمی | باشد از تصویر غیبی اعجمی | |
| این سخن پایان ندارد مارگیر | می‌کشید آن مار را با صد زحیر | |
| تا به بغداد آمد آن هنگامه‌جو | تا نهد هنگامه‌ای بر چارسو | |
| بر لب شط مرد هنگامه نهاد | غلغله در شهر بغداد اوفتاد | |
| مارگیری اژدها آورده است | بوالعجب نادر شکاری کرده است | |
| جمع آمد صد هزاران خام‌ریش | صید او گشته چو او از ابلهیش | |
| منتظر ایشان و هم او منتظر | تا که جمع آیند خلق منتشر | |
| مردم هنگامه افزون‌تر شود | کدیه و توزیع نیکوتر رود |