| اژدهایی مرده دید آنجا عظیم | که دلش از شکل او شد پر ز بیم | |
| مارگیر اندر زمستان شدید | مار می‌جست اژدهایی مرده دید | |
| مارگیر از بهر حیرانی خلق | مار گیرد اینت نادانی خلق | |
| آدمی کوهیست چون مفتون شود | کوه اندر مار حیران چون شود | |
| خویشتن نشناخت مسکین آدمی | از فزونی آمد و شد در کمی | |
| خویشتن را آدمی ارزان فروخت | بود اطلس خویش بر دلقی بدوخت | |
| صد هزاران مار و که حیران اوست | او چرا حیران شدست و ماردوست | |
| مارگیر آن اژدها را بر گرفت | سوی بغداد آمد از بهر شگفت | |
| اژدهایی چون ستون خانه‌ای | می‌کشیدش از پی دانگانه‌ای | |
| کاژدهای مرده‌ای آورده‌ام | در شکارش من جگرها خورده‌ام | |
| او همی مرده گمان بردش ولیک | زنده بود و او ندیدش نیک نیک | |
| او ز سرماها و برف افسرده بود | زنده بود و شکل مرده می‌نمود | |
| عالم افسردست و نام او جماد | جامد افسرده بود ای اوستاد | |
| باش تا خورشید حشر آید عیان | تا ببینی جنبش جسم جهان | |
| چون عصای موسی اینجا مار شد | عقل را از ساکنان اخبار شد | |
| پاره‌ی خاک ترا چون مرد ساخت | خاکها را جملگی شاید شناخت | |
| مرده زین سو اند و زان سو زنده‌اند | خامش اینجا و آن طرف گوینده‌اند | |
| چون از آن سوشان فرستد سوی ما | آن عصا گردد سوی ما اژدها | |
| کوهها هم لحن داودی کند | جوهر آهن بکف مومی بود | |
| باد حمال سلیمانی شود | بحر با موسی سخن‌دانی شود |