| بر فلک پیدا شد آن استاره‌اش | کوری فرعون و مکر و چاره‌اش | |
| روز شد گفتش که ای عمران برو | واقف آن غلغل و آن بانگ شو | |
| راند عمران جانب میدان و گفت | این چه غلغل بود شاهنشه نخفت | |
| هر منجم سر برهنه جامه‌پاک | همچو اصحاب عزا بوسیده خاک | |
| همچو اصحاب عزا آوازشان | بد گرفته از فغان و سازشان | |
| ریش و مو بر کنده رو بدریدگان | خاک بر سر کرده خون‌پر دیدگان | |
| گفت خیرست این چه آشوبست و حال | بد نشانی می‌دهد منحوس سال | |
| عذر آوردند و گفتند ای امیر | کرد ما را دست تقدیرش اسیر | |
| این همه کردیم و دولت تیره شد | دشمن شه هست گشت و چیره شد | |
| شب ستاره‌ی آن پسر آمد عیان | کوری ما بر جبین آسمان | |
| زد ستاره‌ی آن پیمبر بر سما | ما ستاره‌بار گشتیم از بکا | |
| با دل خوش شاد عمران وز نفاق | دست بر سر می‌بزد کاه الفراق | |
| کرد عمران خویش پر خشم و ترش | رفت چون دیوانگان بی عقل و هش | |
| خویشتن را اعجمی کرد و براند | گفته‌های بس خشن بر جمع خواند | |
| خویشتن را ترش و غمگین ساخت او | نردهای بازگونه باخت او | |
| گفتشان شاه مرا بفریفتید | از خیانت وز طمع نشکیفتید | |
| سوی میدان شاه را انگیختید | آب روی شاه ما را ریختید | |
| دست بر سینه زدیت اندر ضمان | شاه را ما فارغ آریم از غمان | |
| شاه هم بشنید و گفت ای خاینان | من بر آویزم شما را بی امان | |
| خویش را در مضحکه انداختم | مالها با دشمنان در باختم |