| باشد اغلب صید این بز همچنین | ورنه چالاکست و چست و خصم‌بین | |
| رستم ارچه با سر و سبلت بود | دام پاگیرش یقین شهوت بود | |
| همچو من از مستی شهوت ببر | مستی شهوت ببین اندر شتر | |
| باز این مستی شهوت در جهان | پیش مستی ملک دان مستهان | |
| مستی آن مستی این بشکند | او به شهوت التفاتی کی کند | |
| آب شیرین تا نخوردی آب شور | خوش بود خوش چون درون دیده نور | |
| قطره‌ای از باده‌های آسمان | بر کند جان را ز می وز ساقیان | |
| تا چه مستیها بود املاک را | وز جلالت روحهای پاک را | |
| که به بوی دل در آن می بسته‌اند | خم باده‌ی این جهان بشکسته‌اند | |
| جز مگر آنها که نومیدند و دور | همچو کفاری نهفته در قبور | |
| ناامید از هر دو عالم گشته‌اند | خارهای بی‌نهایت کشته‌اند | |
| پس ز مستیها بگفتند ای دریغ | بر زمین باران بدادیمی چو میغ | |
| گستریدیمی درین بی‌داد جا | عدل و انصاف و عبادات و وفا | |
| این بگفتند و قضا می‌گفت بیست | پیش پاتان دام ناپیدا بسیست | |
| هین مدو گستاخ در دشت بلا | هین مران کورانه اندر کربلا | |
| که ز موی و استخوان هالکان | می‌نیابد راه پای سالکان | |
| جمله‌ی راه استخوان و موی و پی | بس که تیغ قهر لاشی کرد شی | |
| گفت حق که بندگان جفت عون | بر زمین آهسته می‌رانند و هون | |
| پا برهنه چون رود در خارزار | جز بوقفه و فکرت و پرهیزگار | |
| این قضا می‌گفت لیکن گوششان | بسته بود اندر حجاب جوششان |