| گفت نیکوتر تفحص کن شبست | شخصها در شب ز ناظر محجبست | |
| شب غلط بنماید و مبدل بسی | دید صایب شب ندارد هر کسی | |
| هم شب و هم ابر و هم باران ژرف | این سه تاریکی غلط آرد شگرف | |
| گفت آن بر من چو روز روشنست | می‌شناسم باد خرکره‌ی منست | |
| در میان بیست باد آن باد را | می‌شناسم چون مسافر زاد را | |
| خواجه بر جست و بیامد ناشکفت | روستایی را گریبانش گرفت | |
| کابله طرار شید آورده‌ای | بنگ و افیون هر دو با هم خورده‌ای | |
| در سه تاریکی شناسی باد خر | چون ندانی مر مرا ای خیره‌سر | |
| آنک داند نیمشب گوساله را | چون نداند همره ده‌ساله را | |
| خویشتن را عارف و واله کنی | خاک در چشم مروت می‌زنی | |
| که مرا از خویش هم آگاه نیست | در دلم گنجای جز الله نیست | |
| آنچ دی خوردم از آنم یاد نیست | این دل از غیر تحیر شاد نیست | |
| عاقل و مجنون حقم یاد آر | در چنین بی‌خویشیم معذور دار | |
| آنک مرداری خورد یعنی نبید | شرع او را سوی معذوران کشید | |
| مست و بنگی را طلاق و بیع نیست | همچو طفلست او معاف و معتقیست | |
| مستیی کید ز بوی شاه فرد | صد خم می در سر و مغز آن نکرد | |
| پس برو تکلیف چون باشد روا | اسب ساقط گشت و شد بی دست و پا | |
| بار کی نهد در جهان خرکره را | درس کی دهد پارسی بومره را | |
| بار بر گیرند چون آمد عرج | گفت حق لیس علی الاعمی حرج | |
| سوی خود اعمی شدم از حق بصیر | پس معافم از قلیل و از کثیر |