| این سزای آنک اندر طمع خام | ترک گوید خدمت خاک کرام | |
| خاک پاکان لیسی و دیوارشان | بهتر از عام و رز و گلزارشان | |
| بنده‌ی یک مرد روشن‌دل شوی | به که بر فرق سر شاهان روی | |
| از ملوک خاک جز بانگ دهل | تو نخواهی یافت ای پیک سبل | |
| شهریان خود ره‌زنان نسبت بروح | روستایی کیست گیج و بی فتوح | |
| این سزای آنک بی تدبیر عقل | بانگ غولی آمدش بگزید نقل | |
| چون پشیمانی ز دل شد تا شغاف | زان سپس سودی ندارد اعتراف | |
| آن کمان و تیر اندر دست او | گرگ را جویان همه شب سو بسو | |
| گرگ بر وی خود مسلط چون شرر | گرگ جویان و ز گرگ او بی‌خبر | |
| هر پشه هر کیک چون گرگی شده | اندر آن ویرانه‌شان زخمی زده | |
| فرصت آن پشه راندن هم نبود | از نهیب حمله‌ی گرگ عنود | |
| تا نباید گرگ آسیبی زند | روستایی ریش خواجه بر کند | |
| این چنین دندان‌کنان تا نیمشب | جانشان از ناف می‌آمد به لب | |
| ناگهان تمثال گرگ هشته‌ای | سر بر آورد از فراز پشته‌ای | |
| تیر را بگشاد آن خواجه ز شست | زد بر آن حیوان که تا افتاد پست | |
| اندر افتادن ز حیوان باد جست | روستایی های کرد و کوفت دست | |
| ناجوامردا که خرکره‌ی منست | گفت نه این گرگ چون آهرمنست | |
| اندرو اشکال گرگی ظاهرست | شکل او از گرگی او مخبرست | |
| گفت نه بادی که جست از فرج وی | می‌شناسم همچنانک آبی ز می | |
| کشته‌ای خرکره‌ام را در ریاض | که مبادت بسط هرگز ز انقباض |