| بعد ماهی چون رسیدند آن طرف | بی‌نوا ایشان ستوران بی علف | |
| روستایی بین که از بدنیتی | می‌کند بعد اللتیا والتی | |
| روی پنهان می‌کند زیشان بروز | تا سوی باغش بنگشایند پوز | |
| آنچنان رو که همه رزق و شرست | از مسلمانان نهان اولیترست | |
| رویها باشد که دیوان چون مگس | بر سرش بنشسته باشند چون حرس | |
| چون ببینی روی او در تو فتند | یا مبین آن رو چو دیدی خوش مخند | |
| در چنان روی خبیث عاصیه | گفت یزدان نسفعن بالناصیه | |
| چون بپرسیدند و خانه‌ش یافتند | همچو خویشان سوی در بشتافتند | |
| در فرو بستند اهل خانه‌اش | خواجه شد زین کژروی دیوانه‌وش | |
| لیک هنگام درشتی هم نبود | چون در افتادی بچه تیزی چه سود | |
| بر درش ماندند ایشان پنج روز | شب بسرما روز خود خورشیدسوز | |
| نه ز غفلت بود ماندن نه خری | بلک بود از اضطرار و بی‌خری | |
| با لیمان بسته نیکان ز اضطرار | شیر مرداری خورد از جوع زار | |
| او همی‌دیدش همی‌کردش سلام | که فلانم من مرا اینست نام | |
| گفت باشد من چه دانم تو کیی | یا پلیدی یا قرین پاکیی | |
| گفت این دم با قیامت شد شبیه | تا برادر شد یفر من اخیه | |
| شرح می‌کردش که من آنم که تو | لوتها خوردی ز خوان من دوتو | |
| آن فلان روزت خریدم آن متاع | کل سر جاوز الاثنین شاع | |
| سر مهر ما شنیدستند خلق | شرم دارد رو چو نعمت خورد حلق | |
| او همی‌گفتش چه گویی ترهات | نه ترا دانم نه نام تو نه جات |