| قرب ماهی ده بده می‌تاختند | زانک راه ده نکو نشناختند | |
| هر که در ره بی قلاوزی رود | هر دو روزه راه صدساله شود | |
| هر که تازد سوی کعبه بی دلیل | همچو این سرگشتگان گردد ذلیل | |
| هر که گیرد پیشه‌ای بی‌اوستا | ریش‌خندی شد بشهر و روستا | |
| جز که نادر باشد اندر خافقین | آدمی سر بر زند بی والدین | |
| مال او یابد که کسبی می‌کند | نادری باشد که بر گنجی زند | |
| مصطفایی کو که جسمش جان بود | تا که رحمن علم‌القرآن بود | |
| اهل تن را جمله علم بالقلم | واسطه افراشت در بذل کرم | |
| هر حریصی هست محروم ای پسر | چون حریصان تگ مرو آهسته‌تر | |
| اندر آن ره رنجها دیدند و تاب | چون عذاب مرغ خاکی در عذاب | |
| سیر گشته از ده و از روستا | وز شکرریز چنان نا اوستا |