| ده مرو ده مرد را احمق کند | عقل را بی نور و بی رونق کند | |
| قول پیغامبر شنو ای مجتبی | گور عقل آمد وطن در روستا | |
| هر که را در رستا بود روزی و شام | تا بماهی عقل او نبود تمام | |
| تا بماهی احمقی با او بود | از حشیش ده جز اینها چه درود | |
| وانک ماهی باشد اندر روستا | روزگاری باشدش جهل و عمی | |
| ده چه باشد شیخ واصل ناشده | دست در تقلید و حجت در زده | |
| پیش شهر عقل کلی این حواس | چون خران چشم‌بسته در خراس | |
| این رها کن صورت افسانه گیر | هل تو دردانه تو گندم‌دانه گیر | |
| گر بدر ره نیست هین بر می‌ستان | گر بدان ره نیستت این سو بران | |
| ظاهرش گیر ار چه ظاهر کژ پرد | عاقبت ظاهر سوی باطن برد | |
| اول هر آدمی خود صورتست | بعد از آن جان کو جمال سیرتست | |
| اول هر میوه جز صورت کیست | بعد از آن لذت که معنی ویست | |
| اولا خرگاه سازند و خرند | ترک را زان پس به مهمان آورند | |
| صورتت خرگاه دان معنیت ترک | معنیت ملاح دان صورت چو فلک | |
| بهر حق این را رها کن یک نفس | تا خر خواجه بجنباند جرس |