| سوی فارس رو مرو سوی غبار | ورنه بر تو کوبد آن مکر سوار | |
| گفت حق آن را که این گرگش بخورد | دید گرد گرگ چون زاری نکرد | |
| او نمی‌دانست گرد گرگ را | با چنین دانش چرا کرد او چرا | |
| گوسفندان بوی گرگ با گزند | می‌بدانند و بهر سو می‌خزند | |
| مغز حیوانات بوی شیر را | می‌بداند ترک می‌گوید چرا | |
| بوی شیر خشم دیدی باز گرد | با مناجات و حذر انباز گرد | |
| وا نگشتند آن گروه از گرد گرگ | گرگ محنت بعد گرد آمد سترگ | |
| بر درید آن گوسفندان را بخشم | که ز چوپان خرد بستند چشم | |
| چند چوپانشان بخواند و نامدند | خاک غم در چشم چوپان می‌زدند | |
| که برو ما از تو خود چوپان‌تریم | چون تبع گردیم هر یک سروریم | |
| طعمه‌ی گرگیم و آن یار نه | هیزم ناریم و آن عار نه | |
| حمیتی بد جاهلیت در دماغ | بانگ شومی بر دمنشان کرد زاغ | |
| بهر مظلومان همی‌کندند چاه | در چه افتادند و می‌گفتند آه | |
| پوستین یوسفان بکشافتند | آنچ می‌کردند یک یک یافتند | |
| کیست آن یوسف دل حق‌جوی تو | چون اسیری بسته اندر کوی تو | |
| جبرئیلی را بر استن بسته‌ای | پر و بالش را به صد جا خسته‌ای | |
| پیش او گوساله بریان آوری | گه کشی او را به کهدان آوری | |
| که بخور اینست ما را لوت و پوت | نیست او را جز لقاء الله قوت | |
| زین شکنجه و امتحان آن مبتلا | می‌کند از تو شکایت با خدا | |
| کای خدا افغان ازین گرگ کهن | گویدش نک وقت آمد صبر کن |