| چون فدای بی‌وفایان می‌شوی | از گمان بد بدان سو می‌روی | |
| من ز سهو و بی‌وفاییها بری | سوی من آیی گمان بد بری | |
| این گمان بد بر آنجا بر که تو | می‌شوی در پیش همچون خود دوتو | |
| بس گرفتی یار و همراهان زفت | گر ترا پرسم که کو گویی که زفت | |
| یار نیکت رفت بر چرخ برین | یار فسقت رفت در قعر زمین | |
| تو بماندی در میانه آنچنان | بی‌مدد چون آتشی از کاروان | |
| دامن او گیر ای یار دلیر | کو منزه باشد از بالا و زیر | |
| نه چو عیسی سوی گردون بر شود | نه چو قارون در زمین اندر رود | |
| با تو باشد در مکان و بی‌مکان | چون بمانی از سرا و از دکان | |
| او بر آرد از کدورتها صفا | مر جفاهای ترا گیرد وفا | |
| چون جفا آری فرستد گوشمال | تا ز نقصان وا روی سوی کمال | |
| چون تو وردی ترک کردی در روش | بر تو قبضی آید از رنج و تبش | |
| آن ادب کردن بود یعنی مکن | هیچ تحویلی از آن عهد کهن | |
| پیش از آن کین قبض زنجیری شود | این که دلگیریست پاگیری شود | |
| رنج معقولت شود محسوس و فاش | تا نگیری این اشارت را بلاش | |
| در معاصی قبضها دلگیر شد | قبضها بعد از اجل زنجیر شد | |
| نعط من اعرض هنا عن ذکرنا | عیشة ضنک و نجزی بالعمی | |
| دزد چون مال کسان را می‌برد | قبض و دلتنگی دلش را می‌خلد | |
| او همی‌گوید عجب این قبض چیست | قبض آن مظلوم کز شرت گریست | |
| چون بدین قبض التفاتی کم کند | باد اصرار آتشش را دم کند |