| صومعه‌ی عیسیست خوان اهل دل | هان و هان ای مبتلا این در مهل | |
| جمع گشتندی ز هر اطراف خلق | از ضریر و لنگ و شل و اهل دلق | |
| بر در آن صومعه‌ی عیسی صباح | تا بدم اوشان رهاند از جناح | |
| او چو فارغ گشتی از اوراد خویش | چاشتگه بیرون شدی آن خوب‌کیش | |
| جوق جوقی مبتلا دیدی نزار | شسته بر در در امید و انتظار | |
| گفتی ای اصحاب آفت از خدا | حاجت این جملگانتان شد روا | |
| هین روان گردید بی رنج و عنا | سوی غفاری و اکرام خدا | |
| جملگان چون اشتران بسته‌پای | که گشایی زانوی ایشان برای | |
| خوش دوان و شادمانه سوی خان | از دعای او شدندی پا دوان | |
| آزمودی تو بسی آفات خویش | یافتی صحت ازین شاهان کیش | |
| چند آن لنگی تو رهوار شد | چند جانت بی غم و آزار شد | |
| ای مغفل رشته‌ای بر پای بند | تا ز خود هم گم نگردی ای لوند | |
| ناسپاسی و فراموشی تو | یاد ناورد آن عسل‌نوشی تو | |
| لاجرم آن راه بر تو بسته شد | چون دل اهل دل از تو خسته شد | |
| زودشان در یاب و استغفار کن | همچو ابری گریه‌های زار کن | |
| تا گلستانشان سوی تو بشکفد | میوه‌های پخته بر خود وا کفد | |
| هم بر آن در گرد کم از سگ مباش | با سگ کهف ار شدستی خواجه‌تاش | |
| چون سگان هم مر سگان را ناصح‌اند | که دل اندر خانه‌ی اول ببند | |
| آن در اول که خوردی استخوان | سخت گیر و حق گزار آن را ممان | |
| می‌گزندش تا ز ادب آنجا رود | وز مقام اولین مفلح شود |