| تو نخواندی قصه‌ی اهل سبا | یا بخواندی و ندیدی جز صدا | |
| از صدا آن کوه خود آگاه نیست | سوی معنی هوش که را راه نیست | |
| او همی بانگی کند بی گوش و هوش | چون خمش کردی تو او هم شد خموش | |
| داد حق اهل سبا را بس فراغ | صد هزاران قصر و ایوانها و باغ | |
| شکر آن نگزاردند آن بد رگان | در وفا بودند کمتر از سگان | |
| مر سگی را لقمه‌ی نانی ز در | چون رسد بر در همی‌بندد کمر | |
| پاسبان و حارس در می‌شود | گرچه بر وی جور و سختی می‌رود | |
| هم بر آن در باشدش باش و قرار | کفر دارد کرد غیری اختیار | |
| ور سگی آید غریبی روز و شب | آن سگانش می‌کنند آن دم ادب | |
| که برو آنجا که اول منزلست | حق آن نعمت گروگان دلست | |
| می‌گزندش که برو بر جای خویش | حق آن نعمت فرو مگذار بیش | |
| از در دل و اهل دل آب حیات | چند نوشیدی و وا شد چشمهات | |
| بس غذای سکر و وجد و بی‌خودی | از در اهل دلان بر جان زدی | |
| باز این در را رها کردی ز حرص | گرد هر دکان همی‌گردی ز حرص | |
| بر در آن منعمان چرب‌دیگ | می‌دوی بهر ثرید مردریگ | |
| چربش اینجا دان که جان فربه شود | کار نااومید اینجا به شود |