| ای برادر بود اندر ما مضی | شهریی با روستایی آشنا | |
| روستایی چون سوی شهر آمدی | خرگه اندر کوی آن شهری زدی | |
| دو مه و سه ماه مهمانش بدی | بر دکان او و بر خوانش بدی | |
| هر حوایج را که بودش آن زمان | راست کردی مرد شهری رایگان | |
| رو به شهری کرد و گفت ای خواجه تو | هیچ می‌نایی سوی ده فرجه‌جو | |
| الله الله جمله فرزندان بیار | کین زمان گلشنست و نوبهار | |
| یا بتابستان بیا وقت ثمر | تا ببندم خدمتت را من کمر | |
| خیل و فرزندان و قومت را بیار | در ده ما باش سه ماه و چهار | |
| که بهاران خطه‌ی ده خوش بود | کشت‌زار و لاله‌ی دلکش بود | |
| وعده دادی شهری او را دفع حال | تا بر آمد بعد وعده هشت سال | |
| او بهر سالی همی‌گفتی که کی | عزم خواهی کرد کامد ماه دی | |
| او بهانه ساختی کامسال‌مان | از فلان خطه بیامد میهمان | |
| سال دیگر گر توانم وا رهید | از مهمات آن طرف خواهم دوید | |
| گفت هستند آن عیالم منتظر | بهر فرزندان تو ای اهل بر | |
| باز هر سالی چو لکلک آمدی | تا مقیم قبه‌ی شهری شدی | |
| خواجه هر سالی ز زر و مال خویش | خرج او کردی گشادی بال خویش | |
| آخرین کرت سه ماه آن پهلوان | خوان نهادش بامدادان و شبان | |
| از خجالت باز گفت او خواجه را | چند وعده چند بفریبی مرا | |
| گفت خواجه جسم و جانم وصل‌جوست | لیک هر تحویل اندر حکم هوست | |
| آدمی چون کشتی است و بادبان | تا کی آرد باد را آن بادران |