| می‌شمارد می‌دهد زر بی وقوف | تا که خالی گردد و آید خسوف | |
| گر ز که بستانی و ننهی بجای | اندر آید کوه زان دادن ز پای | |
| پس بنه بر جای هر دم را عوض | تا ز واسجد واقترب یابی غرض | |
| در تمامی کارها چندین مکوش | جز به کاری که بود در دین مکوش | |
| عاقبت تو رفت خواهی ناتمام | کارهاات ابتر و نان تو خام | |
| وان عمارت کردن گور و لحد | نه به سنگست و به چوب و نه لبد | |
| بلک خود را در صفا گوری کنی | در منی او کنی دفن منی | |
| خاک او گردی و مدفون غمش | تا دمت یابد مددها از دمش | |
| گورخانه و قبه‌ها و کنگره | نبود از اصحاب معنی آن سره | |
| بنگر اکنون زنده اطلس‌پوش را | هیچ اطلس دست گیرد هوش را | |
| در عذاب منکرست آن جان او | گزدم غم دل دل غمدان او | |
| از برون بر ظاهرش نقش و نگار | وز درون ز اندیشه‌ها او زار زار | |
| و آن یکی بینی در آن دلق کهن | چون نبات اندیشه و شکر سخن |