| آن شنیدی تو که در هندوستان | دید دانایی گروهی دوستان | |
| گرسنه مانده شده بی‌برگ و عور | می‌رسیدند از سفر از راه دور | |
| مهر داناییش جوشید و بگفت | خوش سلامیشان و چون گلبن شکفت | |
| گفت دانم کز تجوع وز خلا | جمع آمد رنجتان زین کربلا | |
| لیک الله الله ای قوم جلیل | تا نباشد خوردتان فرزند پیل | |
| پیل هست این سو که اکنون می‌روید | پیل‌زاده مشکرید و بشنوید | |
| پیل‌بچگانند اندر راهتان | صید ایشان هست بس دلخواهتان | |
| بس ضعیف‌اند و لطیف و بس سمین | لیک مادر هست طالب در کمین | |
| از پی فرزند صد فرسنگ راه | او بگردد در حنین و آه آه | |
| آتش و دود آید از خرطوم او | الحذر زان کودک مرحوم او | |
| اولیا اطفال حق‌اند ای پسر | غایبی و حاضری بس با خبر | |
| غایبی مندیش از نقصانشان | کو کشد کین از برای جانشان | |
| گفت اطفال من‌اند این اولیا | در غریبی فرد از کار و کیا | |
| از برای امتحان خوار و یتیم | لیک اندر سر منم یار و ندیم | |
| پشت‌دار جمله عصمتهای من | گوییا هستند خود اجزای من | |
| هان و هان این دلق‌پوشان من‌اند | صد هزار اندر هزار و یک تن‌اند | |
| ورنه کی کردی به یک چوبی هنر | موسیی فرعون را زیر و زبر | |
| ورنه کی کردی به یک نفرین بد | نوح شرق و غرب را غرقاب خود | |
| بر نکندی یک دعای لوط راد | جمله شهرستانشان را بی مراد | |
| گشت شهرستان چون فردوسشان | دجله‌ی آب سیه رو بین نشان |