| گوش آنکس نوشد اسرار جلال | کو چو سوسن صدزبان افتاد و لال | |
| حلق بخشد خاک را لطف خدا | تا خورد آب و بروید صد گیا | |
| باز خاکی را ببخشد حلق و لب | تا گیاهش را خورد اندر طلب | |
| چون گیاهش خورد حیوان گشت زفت | گشت حیوان لقمه‌ی انسان و رفت | |
| باز خاک آمد شد اکال بشر | چون جدا شد از بشر روح و بصر | |
| ذره‌ها دیدم دهانشان جمله باز | گر بگویم خوردشان گردد دراز | |
| برگها را برگ از انعام او | دایگان را دایه لطف عام او | |
| رزقها را رزقها او می‌دهد | زانک گندم بی غذایی چون زهد | |
| نیست شرح این سخن را منتهی | پاره‌ای گفتم بدانی پاره‌ها | |
| جمله عالم آکل و ماکول دان | باقیان را مقبل و مقبول دان | |
| این جهان و ساکنانش منتشر | وان جهان و سالکانش مستمر | |
| این جهان و عاشقانش منقطع | اهل آن عالم مخلد مجتمع | |
| پس کریم آنست کو خود را دهد | آب حیوانی که ماند تا ابد | |
| باقیات الصالحات آمد کریم | رسته از صد آفت و اخطار و بیم | |
| گر هزارانند یک کس بیش نیست | چون خیالاتی عدد اندیش نیست | |
| آکل و ماکول را حلقست و نای | غالب و مغلوب را عقلست و رای | |
| حلق بخشید او عصای عدل را | خورد آن چندان عصا و حبل را | |
| واندرو افزون نشد زان جمله اکل | زانک حیوانی نبودش اکل و شکل | |
| مر یقین را چون عصا هم حلق داد | تا بخورد او هر خیالی را که زاد | |
| پس معانی را چو اعیان حلقهاست | رازق حلق معانی هم خداست |