| لکلک ایشان که لکلک می‌زند | آتش توحید در شک می‌زند | |
| و آن کبوترشان ز بازان نشکهد | باز سر پیش کبوترشان نهد | |
| بلبل ایشان که حالت آرد او | در درون خویش گلشن دارد او | |
| طوطی ایشان ز قند آزاد بود | کز درون قند ابد رویش نمود | |
| پای طاووسان ایشان در نظر | بهتر از طاووس‌پران دگر | |
| منطق الطیر آن خاقانی صداست | منطق الطیر سلیمانی کجاست | |
| تو چه دانی بانگ مرغان را همی | چون ندیدستی سلیمان را دمی | |
| پر آن مرغی که بانگش مطربست | از برون مشرقست و مغربست | |
| هر یک آهنگش ز کرسی تا ثریست | وز ثری تا عرش در کر و فریست | |
| مرغ کو بی این سلیمان می‌رود | عاشق ظلمت چو خفاشی بود | |
| با سلیمان خو کن ای خفاش رد | تا که در ظلمت نمانی تا ابد | |
| یک گزی ره که بدان سو می‌روی | همچو گز قطب مساحت می‌شوی | |
| وانک لنگ و لوک آن سو می‌جهی | از همه لنگی و لوکی می‌رهی |