| دو قبیله کاوس و خزرج نام داشت | یک ز دیگر جان خون‌آشام داشت | |
| کینه‌های کهنه‌شان از مصطفی | محو شد در نور اسلام و صفا | |
| اولا اخوان شدند آن دشمنان | همچو اعداد عنب در بوستان | |
| وز دم الممنون اخوه بپند | در شکستند و تن واحد شدند | |
| صورت انگورها اخوان بود | چون فشردی شیره‌ی واحد شود | |
| غوره و انگور ضدانند لیک | چونک غوره پخته شد شد یار نیک | |
| غوره‌ای کو سنگ‌بست و خام ماند | در ازل حق کافر اصلیش خواند | |
| نه اخی نه نفس واحد باشد او | در شقاوت نحس ملحد باشد او | |
| گر بگویم آنچ او دارد نهان | فتنه‌ی افهام خیزد در جهان | |
| سر گبر کور نامذکور به | دود دوزخ از ارم مهجور به | |
| غوره‌های نیک کایشان قابلند | از دم اهل دل آخر یک دلند | |
| سوی انگوری همی‌رانند تیز | تا دوی بر خیزد و کین و ستیز | |
| پس در انگوری همی‌درند پوست | تا یکی گردند و وحدت وصف اوست | |
| دوست دشمن گردد ایرا هم دواست | هیچ یک با خویش جنگی در نبست | |
| آفرین بر عشق کل اوستاد | صد هزاران ذره را داد اتحاد | |
| همچو خاک مفترق در ره‌گذر | یک سبوشان کرد دست کوزه‌گر | |
| که اتحاد جسمهای آب و طین | هست ناقص جان نمی‌ماند بدین | |
| گر نظایر گویم اینجا در مثال | فهم را ترسم که آرد اختلال | |
| هم سلیمان هست اکنون لیک ما | از نشاط دوربینی در عمی | |
| دوربینی کور دارد مرد را | همچو خفته در سرا کور از سرا |