| آن همه حبر و قلم فانی شود | وین حدیث بی‌عدد باقی بود | |
| حالت من خواب را ماند گهی | خواب پندارد مر آن را گم‌رهی | |
| چشم من خفته دلم بیدار دان | شکل بی‌کار مرا بر کار دان | |
| گفت پیغامبر که عینای تنام | لا ینام قلبی عن رب الانام | |
| چشم تو بیدار و دل خفته بخواب | چشم من خفته دلم در فتح باب | |
| مر دلم را پنج حس دیگرست | حس دل را هر دو عالم منظرست | |
| تو ز ضعف خود مکن در من نگاه | بر تو شب بر من همان شب چاشتگاه | |
| بر تو زندان بر من آن زندان چو باغ | عین مشغولی مرا گشته فراغ | |
| پای تو در گل مرا گل گشته گل | مر ترا ماتم مرا سور و دهل | |
| در زمینم با تو ساکن در محل | می‌دوم بر چرخ هفتم چون زحل | |
| همنشینت من نیم سایه‌ی منست | برتر از اندیشه‌ها پایه‌ی منست | |
| زانک من ز اندیشه‌ها بگذشته‌ام | خارج اندیشه پویان گشته‌ام | |
| حاکم اندیشه‌ام محکوم نی | زانک بنا حاکم آمد بر بنا | |
| جمله خلقان سخره‌ی اندیشه‌اند | زان سبب خسته دل و غم‌پیشه‌اند | |
| قاصدا خود را باندیشه دهم | چون بخواهم از میانشان بر جهم | |
| من چو مرغ اوجم اندیشه مگس | کی بود بر من مگس را دست‌رس | |
| قاصدا زیر آیم از اوج بلند | تا شکسته‌پایگان بر من تنند | |
| چون ملالم گیرد از سفلی صفات | بر پرم همچون طیور الصافات | |
| پر من رستست هم از ذات خویش | بر نچفسانم دو پر من با سریش | |
| جعفر طیار را پر جاریه‌ست | جعفر طرار را پر عاریه‌ست |