| پس فقیر آن شیخ را احوال گفت | عذر را با آن غرامت کرد جفت | |
| مر سال شیخ را داد او جواب | چون جوابات خضر خوب و صواب | |
| آن جوابات سالات کلیم | کش خضر بنمود از رب علیم | |
| گشت مشکلهاش حل وافزون ز یاد | از پی هر مشکلش مفتاح داد | |
| از خضر درویش هم میراث داشت | در جواب شیخ همت بر گماشت | |
| گفت راه اوسط ارچه حکمتست | لیک اوسط نیز هم با نسبتست | |
| آب جو نسبت باشتر هست کم | لیک باشد موش را آن همچو یم | |
| هر که را باشد وظیفه چار نان | دو خورد یا سه خورد هست اوسط آن | |
| ور خورد هر چار دور از اوسط است | او اسیر حرص مانند بط است | |
| هر که او را اشتها ده نان بود | شش خورد می‌دان که اوسط آن بود | |
| چون مرا پنجاه نان هست اشتها | مر ترا شش گرده هم‌دستیم نی | |
| تو بده رکعت نماز آیی ملول | من به پانصد در نیایم در نحول | |
| آن یکی تا کعبه حافی می‌رود | وین یکی تا مسجد از خود می‌شود | |
| آن یکی در پاک‌بازی جان بداد | وین یکی جان کند تا یک نان بداد | |
| این وسط در با نهایت می‌رود | که مر آن را اول و آخر بود | |
| اول و آخر بباید تا در آن | در تصور گنجد اوسط یا میان | |
| بی‌نهایت چون ندارد دو طرف | کی بود او را میانه منصرف | |
| اول و آخر نشانش کس نداد | گفت لو کان له البحر مداد | |
| هفت دریا گر شود کلی مداد | نیست مر پایان شدن را هیچ امید | |
| باغ و بیشه گر بود یکسر قلم | زین سخن هرگز نگردد هیچ کم |