| بود درویشی درون کشتیی | ساخته از رخت مردی پشتیی | |
| یاوه شد همیان زر او خفته بود | جمله را جستند و او را هم نمود | |
| کین فقیر خفته را جوییم هم | کرد بیدارش ز غم صاحب‌درم | |
| که درین کشتی حرمدان گم شدست | جمله را جستیم نتوانی تو رست | |
| دلق بیرون کن برهنه شو ز دلق | تا ز تو فارغ شود اوهام خلق | |
| گفت یا رب مر غلامت را خسان | متهم کردند فرمان در رسان | |
| چون بدرد آمد دل درویش از آن | سر برون کردند هر سو در زمان | |
| صد هزاران ماهی از دریای ژرف | در دهان هر یکی دری شگرف | |
| صد هزاران ماهی از دریای پر | در دهان هر یکی در و چه در | |
| هر یکی دری خراج ملکتی | کز الهست این ندارد شرکتی | |
| در چند انداخت در کشتی و جست | مر هوا را ساخت کرسی و نشست | |
| خوش مربع چون شهان بر تخت خویش | او فراز اوج و کشتی‌اش بپیش | |
| گفت رو کشتی شما را حق مرا | تا نباشد با شما دزد گدا | |
| تا که را باشد خسارت زین فراق | من خوشم جفت حق و با خلق طاق | |
| نه مرا او تهمت دزدی نهد | نه مهارم را به غمازی دهد | |
| بانگ کردند اهل کشتی کای همام | از چه دادندت چنین عالی مقام | |
| گفت از تهمت نهادن بر فقیر | وز حق‌آزاری پی چیزی حقیر | |
| حاش لله بل ز تعظیم شهان | که نبودم در فقیران بدگمان | |
| آن فقیران لطیف خوش‌نفس | کز پی تعظیمشان آمد عبس | |
| آن فقیری بهر پیچاپیچ نیست | بل پی آن که بجز حق هیچ نیست |