| موشکی در کف مهار اشتری | در ربود و شد روان او از مری | |
| اشتر از چستی که با او شد روان | موش غره شد که هستم پهلوان | |
| بر شتر زد پرتو اندیشه‌اش | گفت بنمایم ترا تو باش خوش | |
| تا بیامد بر لب جوی بزرگ | کاندرو گشتی زبون پیل سترگ | |
| موش آنجا ایستاد و خشک گشت | گفت اشتر ای رفیق کوه و دشت | |
| این توقف چیست حیرانی چرا | پا بنه مردانه اندر جو در آ | |
| تو قلاوزی و پیش‌آهنگ من | درمیان ره مباش و تن مزن | |
| گفت این آب شگرفست و عمیق | من همی‌ترسم ز غرقاب ای رفیق | |
| گفت اشتر تا ببینم حد آب | پا درو بنهاد آن اشتر شتاب | |
| گفت تا زانوست آب ای کور موش | از چه حیران گشتی و رفتی ز هوش | |
| گفت مور تست و ما را اژدهاست | که ز زانو تا به زانو فرقهاست | |
| گر ترا تا زانو است ای پر هنر | مر مرا صد گز گذشت از فرق سر | |
| گفت گستاخی مکن بار دگر | تا نسوزد جسم و جانت زین شرر | |
| تو مری با مثل خود موشان بکن | با شتر مر موش را نبود سخن | |
| گفت توبه کردم از بهر خدا | بگذران زین آب مهلک مر مرا | |
| رحم آمد مر شتر را گفت هین | برجه و بر کودبان من نشین | |
| این گذشتن شد مسلم مر مرا | بگذرانم صد هزاران چون ترا | |
| چون پیمبر نیستی پس رو به راه | تا رسی از چاه روزی سوی جاه | |
| تو رعیت باش چون سلطان نه‌ای | خود مران چون مرد کشتیبان نه‌ای | |
| چون نه‌ای کامل دکان تنها مگیر | دست‌خوش می‌باش تا گردی خمیر |