| کان سیاهی بر سیاهی اوفتاد | هر دو خط شد کور و معنیی نداد | |
| ور سیم باره نویسی بر سرش | پس سیه کردی چو جان پر شرش | |
| پس چه چاره جز پناه چاره‌گر | ناامیدی مس و اکسیرش نظر | |
| ناامیدیها بپیش او نهید | تا ز درد بی‌دوا بیرون جهید | |
| چون شعیب این نکته‌ها با وی بگفت | زان دم جان در دل او گل شکفت | |
| جان او بشنید وحی آسمان | گفت اگر بگرفت ما را کو نشان | |
| گفت یا رب دفع من می‌گوید او | آن گرفتن را نشان می‌جوید او | |
| گفت ستارم نگویم رازهاش | جز یکی رمز از برای ابتلاش | |
| یک نشان آنک می‌گیرم ورا | آنک طاعت دارد و صوم و دعا | |
| وز نماز و از زکات و غیر آن | لیک یک ذره ندارد ذوق جان | |
| می‌کند طاعات و افعال سنی | لیک یک ذره ندارد چاشنی | |
| طاعتش نغزست و معنی نغز نی | جوزها بسیار و در وی مغز نی | |
| ذوق باید تا دهد طاعات بر | مغز باید تا دهد دانه شجر | |
| دانه‌ی بی‌مغز کی گردد نهال | صورت بی‌جان نباشد جز خیال |