| آن یکی می‌گفت در عهد شعیب | که خدا از من بسی دیدست عیب | |
| چند دید از من گناه و جرمها | وز کرم یزدان نمی‌گیرد مرا | |
| حق تعالی گفت در گوش شعیب | در جواب او فصیح از راه غیب | |
| که بگفتی چند کردم من گناه | وز کرم نگرفت در جرمم اله | |
| عکس می‌گویی و مقلوب ای سفیه | ای رها کرده ره و بگرفته تیه | |
| چند چندت گیرم و تو بی‌خبر | در سلاسل مانده‌ای پا تا بسر | |
| زنگ تو بر توت ای دیگ سیاه | کرد سیمای درونت را تباه | |
| بر دلت زنگار بر زنگارها | جمع شد تا کور شد ز اسرارها | |
| گر زند آن دود بر دیگ نوی | آن اثر بنماید ار باشد جوی | |
| زانک هر چیزی بضد پیدا شود | بر سپیدی آن سیه رسوا شود | |
| چون سیه شد دیگ پس تاثیر دود | بعد ازین بر وی که بیند زود زود | |
| مرد آهنگر که او زنگی بود | دود را با روش هم‌رنگی بود | |
| مرد رومی کو کند آهنگری | رویش ابلق گردد از دودآوری | |
| پس بداند زود تاثیر گناه | تا بنالد زود گوید ای اله | |
| چون کند اصرار و بد پیشه کند | خاک اندر چشم اندیشه کند | |
| توبه نندیشد دگر شیرین شود | بر دلش آن جرم تا بی‌دین شود | |
| آن پشیمانی و یا رب رفت ازو | شست بر آیینه زنگ پنج تو | |
| آهنش را زنگها خوردن گرفت | گوهرش را زنگ کم کردن گرفت | |
| چون نویسی کاغد اسپید بر | آن نبشته خوانده آید در نظر | |
| چون نویسی بر سر بنوشته خط | فهم ناید خواندنش گردد غلط |