| نیست بحری کو کران دارد که تا | تیره گردد او ز مردار شما | |
| کفر را حدست و اندازه بدان | شیخ و نور شیخ را نبود کران | |
| پیش بی حد هرچه محدودست لاست | کل شیء غیر وجه الله فناست | |
| کفر و ایمان نیست آنجایی که اوست | زانک او مغزست و این دو رنگ و پوست | |
| این فناها پرده‌ی آن وجه گشت | چون چراغ خفیه اندر زیر طشت | |
| پس سر این تن حجاب آن سرست | پیش آن سر این سر تن کافرست | |
| کیست کافر غافل از ایمان شیخ | کیست مرده بی خبر از جان شیخ | |
| جان نباشد جز خبر در آزمون | هر که را افزون خبر جانش فزون | |
| جان ما از جان حیوان بیشتر | از چه زان رو که فزون دارد خبر | |
| پس فزون از جان ما جان ملک | کو منزه شد ز حس مشترک | |
| وز ملک جان خداوندان دل | باشد افزون تو تحیر را بهل | |
| زان سبب آدم بود مسجودشان | جان او افزونترست از بودشان | |
| ورنه بهتر را سجود دون‌تری | امر کردن هیچ نبود در خوری | |
| کی پسندد عدل و لطف کردگار | که گلی سجده کند در پیش خار | |
| جان چو افزون شد گذشت از انتها | شد مطیعش جان جمله چیزها | |
| مرغ و ماهی و پری و آدمی | زانک او بیشست و ایشان در کمی | |
| ماهیان سوزن‌گر دلقش شوند | سوزنان را رشته‌ها تابع بوند |