| آن یکی یک شیخ را تهمت نهاد | کو بدست و نیست بر راه رشاد | |
| شارب خمرست و سالوس و خبیث | مر مریدان را کجا باشد مغیث | |
| آن یکی گفتش ادب را هوش دار | خرد نبود این چنین ظن بر کبار | |
| دور ازو و دور از آن اوصاف او | که ز سیلی تیره گردد صاف او | |
| این چنین بهتان منه بر اهل حق | کین خیال تست برگردان ورق | |
| این نباشد ور بود ای مرغ خاک | بحر قلزم را ز مرداری چه باک | |
| نیست دون القلتین و حوض خرد | که تواند قطره‌ایش از کار برد | |
| آتش ابراهیم را نبود زیان | هر که نمرودیست گو می‌ترس از آن | |
| نفس نمرودست و عقل و جان خلیل | روح در عینست و نفس اندر دلیل | |
| این دلیل راه ره‌رو را بود | کو بهر دم در بیابان گم شود | |
| واصلان را نیست جز چشم و چراغ | از دلیل و راهشان باشد فراغ | |
| گر دلیلی گفت آن مرد وصال | گفت بهر فهم اصحاب جدال | |
| بهر طفل نو پدر تی‌تی کند | گرچه عقلش هندسه‌ی گیتی کند | |
| کم نگردد فضل استاد از علو | گر الف چیزی ندارد گوید او | |
| از پی تعلیم آن بسته‌دهن | از زبان خود برون باید شدن | |
| در زبان او بباید آمدن | تا بیاموزد ز تو او علم و فن | |
| پس همه خلقان چو طفلان ویند | لازمست این پیر را در وقت پند | |
| آن مرید شیخ بد گوینده را | آن به کفر و گمرهی آکنده را | |
| گفت خود را تو مزن بر تیغ تیز | هین مکن با شاه و با سلطان ستیز | |
| حوض با دریا اگر پهلو زند | خویش را از بیخ هستی بر کند |