| پس بیفزا حاجت ای محتاج زود | تا بجوشد در کرم دریای جود | |
| این گدایان بر ره و هر مبتلا | حاجت خود می‌نماید خلق را | |
| کوری و شلی و بیماری و درد | تا ازین حاجت بجنبد رحم مرد | |
| هیچ گوید نان دهید ای مردمان | که مرا مالست و انبارست و خوان | |
| چشم ننهادست حق در کورموش | زانک حاجت نیست چشمش بهر نوش | |
| می‌تواند زیست بی چشم و بصر | فارغست از چشم او در خاک تر | |
| جز بدزدی او برون ناید ز خاک | تا کند خالق از آن دزدیش پاک | |
| بعد از آن پر یابد و مرغی شود | چون ملایک جانب گردون رود | |
| هر زمان در گلشن شکر خدا | او بر آرد همچو بلبل صد نوا | |
| کای رهاننده مرا از وصف زشت | ای کننده دوزخی را تو بهشت | |
| در یکی پیهی نهی تو روشنی | استخوانی را دهی سمع ای غنی | |
| چه تعلق آن معانی را به جسم | چه تعلق فهم اشیا را به اسم | |
| لفظ چون وکرست و معنی طایرست | جسم جوی و روح آب سایرست | |
| او روانست و تو گویی واقفست | او دوانست و تو گویی عاکفست | |
| گر نبینی سیر آب از چاکها | چیست بر وی نو بنو خاشاکها | |
| هست خاشاک تو صورتهای فکر | نو بنو در می‌رسد اشکال بکر | |
| روی آب و جوی فکر اندر روش | نیست بی خاشاک محبوب و وحش | |
| قشرها بر روی این آب روان | از ثمار باغ غیبی شد دوان | |
| قشرها را مغز اندر باغ جو | زانک آب از باغ می‌آید به جو | |
| گر نبینی رفتن آب حیات | بنگر اندر جوی و این سیر نبات |