| چون یکی حس در روش بگشاد بند | ما بقی حسها همه مبدل شوند | |
| چون یکی حس غیر محسوسات دید | گشت غیبی بر همه حسها پدید | |
| چون ز جو جست از گله یک گوسفند | پس پیاپی جمله زان سو برجهند | |
| گوسفندان حواست را بران | در چرا از اخرج المرعی چران | |
| تا در آنجا سنبل و ریحان چرند | تا به گلزار حقایق ره برند | |
| هر حست پیغامبر حسها شود | تا یکایک سوی آن جنت رود | |
| حسها با حس تو گویند راز | بی حقیقت بی زبان و بی مجاز | |
| کین حقیقت قابل تاویلهاست | وین توهم مایه تخییلهاست | |
| آن حقیقت را که باشد از عیان | هیچ تاویلی نگنجد در میان | |
| چونک هر حس بنده‌ی حس تو شد | مر فلکها را نباشد از تو بد | |
| چونک دعویی رود در ملک پوست | مغز آن کی بود قشر آن اوست | |
| چون تنازع در فتد در تنگ کاه | دانه آن کیست آن را کن نگاه | |
| پس فلک قشرست و نور روح مغز | این پدیدست آن خفی زین رو ملغز | |
| جسم ظاهر روح مخفی آمدست | جسم همچون آستین جان همچو دست | |
| باز عقل از روح مخفی‌تر پرد | حس سوی روح زوتر ره برد | |
| جنبشی بینی بدانی زنده است | این ندانی که ز عقل آکنده است | |
| تا که جنبشهای موزون سر کند | جنبش مس را به دانش زر کند | |
| زان مناسب آمدن افعال دست | فهم آید مر ترا که عقل هست | |
| روح وحی از عقل پنهان‌تر بود | زانک او غیبیست او زان سر بود | |
| عقل احمد از کسی پنهان نشد | روح وحیش مدرک هر جان نشد |