| هم ز ابراهیم ادهم آمدست | کو ز راهی بر لب دریا نشست | |
| دلق خود می‌دوخت آن سلطان جان | یک امیری آمد آنجا ناگهان | |
| آن امیر از بندگان شیخ بود | شیخ را بشناخت سجده کرد زود | |
| خیره شد در شیخ و اندر دلق او | شکل دیگر گشته خلق و خلق او | |
| کو رها کرد آنچنان ملکی شگرف | بر گزید آن فقر بس باریک‌حرف | |
| ترک کرد او ملک هفت اقلیم را | می‌زند بر دلق سوزن چون گدا | |
| شیخ واقف گشت از اندیشه‌اش | شیخ چون شیرست و دلها بیشه‌اش | |
| چون رجا و خوف در دلها روان | نیست مخفی بر وی اسرار جهان | |
| دل نگه دارید ای بی حاصلان | در حضور حضرت صاحب‌دلان | |
| پیش اهل تن ادب بر ظاهرست | که خدا زیشان نهان را ساترست | |
| پیش اهل دل ادب بر باطنست | زانک دلشان بر سرایر فاطنست | |
| تو بعکسی پیش کوران بهر جاه | با حضور آیی نشینی پایگاه | |
| پیش بینایان کنی ترک ادب | نار شهوت از آن گشتی حطب | |
| چون نداری فطنت و نور هدی | بهر کوران روی را می‌زن جلا | |
| پیش بینایان حدث در روی مال | ناز می‌کن با چنین گندیده حال | |
| شیخ سوزن زود در دریا فکند | خواست سوزن را بواز بلند | |
| صد هزاران ماهی اللهیی | سوزن زر در لب هر ماهیی | |
| سر بر آوردند از دریای حق | که بگیر ای شیخ سوزنهای حق | |
| رو بدو کرد و بگفتش ای امیر | ملک دل به یا چنان ملک حقیر | |
| این نشان ظاهرست این هیچ نیست | تا بباطن در روی بینی تو بیست |