| یک عرابی بار کرده اشتری | دو جوال زفت از دانه پری | |
| او نشسته بر سر هر دو جوال | یک حدیث‌انداز کرد او را سال | |
| از وطن پرسید و آوردش بگفت | واندر آن پرسش بسی درها بسفت | |
| بعد از آن گفتش که این هر دو جوال | چیست آکنده بگو مصدوق حال | |
| گفت اندر یک جوالم گندمست | در دگر ریگی نه قوت مردمست | |
| گفت تو چون بار کردی این رمال | گفت تا تنها نماند آن جوال | |
| گفت نیم گندم آن تنگ را | در دگر ریز از پی فرهنگ را | |
| تا سبک گردد جوال و هم شتر | گفت شاباش ای حکیم اهل و حر | |
| این چنین فکر دقیق و رای خوب | تو چنین عریان پیاده در لغوب | |
| رحمش آمد بر حکیم و عزم کرد | کش بر اشتر بر نشاند نیک‌مرد | |
| باز گفتش ای حکیم خوش‌سخن | شمه‌ای از حال خود هم شرح کن | |
| این چنین عقل و کفایت که تراست | تو وزیری یا شهی بر گوی راست | |
| گفت این هر دو نیم از عامه‌ام | بنگر اندر حال و اندر جامه‌ام | |
| گفت اشتر چند داری چند گاو | گفت نه این و نه آن ما را مکاو | |
| گفت رختت چیست باری در دکان | گفت ما را کودکان و کو مکان | |
| گفت پس از نقد پرسم نقد چند | که توی تنهارو و محبوب‌پند | |
| کیمیای مس عالم با توست | عقل و دانش را گوهر تو بر توست | |
| گفت والله نیست یا وجه العرب | در همه ملکم وجوه قوت شب | |
| پا برهنه تن برهنه می‌دوم | هر که نانی می‌دهد آنجا روم | |
| مر مرا زین حکمت و فضل و هنر | نیست حاصل جز خیال و درد سر |