| کودکی در پیش تابوت پدر | زار می‌نالید و بر می‌کوفت سر | |
| کای پدر آخر کجاات می‌برند | تا ترا در زیر خاکی آورند | |
| می‌برندت خانه‌ای تنگ و زحیر | نی درو قالی و نه در وی حصیر | |
| نی چراغی در شب و نه روز نان | نه درو بوی طعام و نه نشان | |
| نی درش معمور نی بر بام راه | نی یکی همسایه کو باشد پناه | |
| چشم تو که بوسه‌گاه خلق بود | چون شود در خانه‌ی کور و کبود | |
| خانه‌ی بی‌زینهار و جای تنگ | که درو نه روی می‌ماند نه رنگ | |
| زین نسق اوصاف خانه می‌شمرد | وز دو دیده اشک خونین می‌فشرد | |
| گفت جوحی با پدر ای ارجمند | والله این را خانه‌ی ما می‌برند | |
| گفت جوحی را پدر ابله مشو | گفت ای بابا نشانیها شنو | |
| این نشانیها که گفت او یک بیک | خانه‌ی ما راست بی تردید و شک | |
| نه حصیر و نه چراغ و نه طعام | نه درش معمور و نه صحن و نه بام | |
| زین نمط دارند بر خود صد نشان | لیک کی بینند آن را طاغیان | |
| خانه‌ی آن دل که ماند بی ضیا | از شعاع آفتاب کبریا | |
| تنگ و تاریکست چون جان جهود | بی نوا از ذوق سلطان ودود | |
| نه در آن دل تافت نور آفتاب | نه گشاد عرصه و نه فتح باب | |
| گور خوشتر از چنین دل مر ترا | آخر از گور دل خود برتر آ | |
| زنده‌ای و زنده‌زاد ای شوخ و شنگ | دم نمی‌گیرد ترا زین گور تنگ | |
| یوسف وقتی و خورشید سما | زین چه و زندان بر آ و رو نما | |
| یونست در بطن ماهی پخته شد | مخلصش را نیست از تسبیح بد |