| هر که زیشان گفت از عیب و گناه | وز دل چون سنگ وز جان سیاه | |
| وز سبک‌داری فرمانهای او | وز فراغت از غم فردای او | |
| وز هوس وز عشق این دنیای دون | چون زنان مر نفس را بودن زبون | |
| وان فرار از نکته‌های ناصحان | وان رمیدن از لقای صالحان | |
| با دل و با اهل دل بیگانگی | با شهان تزویر و روبه‌شانگی | |
| سیر چشمان را گدا پنداشتن | از حسدشان خفیه دشمن داشتن | |
| گر پذیرد چیز تو گویی گداست | ورنه گویی زرق و مکرست و دغاست | |
| گر در آمیزد تو گویی طامعست | ورنی گویی در تکبر مولعست | |
| یا منافق‌وار عذر آری که من | مانده‌ام در نفقه‌ی فرزند و زن | |
| نه مرا پروای سر خاریدنست | نه مرا پروای دین ورزیدنست | |
| ای فلان ما را بهمت یاد دار | تا شویم از اولیا پایان کار | |
| این سخن نی هم ز درد و سوز گفت | خوابناکی هرزه گفت و باز خفت | |
| هیچ چاره نیست از قوت عیال | از بن دندان کنم کسپ حلال | |
| چه حلال ای گشته از اهل ضلال | غیر خون تو نمی‌بینم حلال | |
| از خدا چاره‌ستش و از قوت نی | چاره‌ش است از دین و از طاغوت نی | |
| ای که صبرت نیست از دنیای دون | صبر چون داری ز نعم الماهدون | |
| ای که صبرت نیست از ناز و نعیم | صبر چون داری از الله کریم | |
| ای که صبرت نیست از پاک و پلید | صبر چون داری از آن کین آفرید | |
| کو خلیلی کو برون آمد ز غار | گفت هذا رب هان کو کردگار | |
| من نخواهم در دو عالم بنگریست | تا نبینم این دو مجلس آن کیست |