| کاذبی با صادقی چون شد روان | آن دروغش راستی شد ناگهان | |
| اندر آن صحرا که آن اشتر شتافت | اشتر خود نیز آن دیگر بیافت | |
| چون بدیدش یاد آورد آن خویش | بی طمع شد ز اشتر آن یار و خویش | |
| آن مقلد شد محقق چون بدید | اشتر خود را که آنجا می‌چرید | |
| او طلب‌کار شتر آن لحظه گشت | می‌نجستش تا ندید او را بدشت | |
| بعد از آن تنهاروی آغاز کرد | چشم سوی ناقه‌ی خود باز کرد | |
| گفت آن صادق مرا بگذاشتی | تا باکنون پاس من می‌داشتی | |
| گفت تا اکنون فسوسی بوده‌ام | وز طمع در چاپلوسی بوده‌ام | |
| این زمان هم درد تو گشتم که من | در طلب از تو جدا گشتم بتن | |
| از تو می‌دزدیدمی وصف شتر | جان من دید آن خود شد چشم‌پر | |
| تا نیابیدم نبودم طالبش | مس کنون مغلوب شد زر غالبش | |
| سیتم شد همه طاعات شکر | هزل شد فانی و جد اثبات شکر | |
| سیتم چون وسیلت شد بحق | پس مزن بر سیتم هیچ دق | |
| مر ترا صدق تو طالب کرده بود | مر مرا جد و طلب صدقی گشود | |
| صدق تو آورد در جستن ترا | جستنم آورد در صدقی مرا | |
| تخم دولت در زمین می‌کاشتم | سخره و بیگار می‌پنداشتم | |
| آن نبد بیگار کسبی بود چست | هر یکی دانه که کشتم صد برست | |
| دزد سوی خانه‌ای شد زیر دست | چون در آمد دید کان خانه‌ی خودست | |
| گرم باش ای سرد تا گرمی رسد | با درشتی ساز تا نرمی رسد | |
| آن دو اشتر نیست آن یک اشترست | تنگ آمد لفظ معنی بس پرست |