| اشتری گم کرده‌ای ای معتمد | هر کسی ز اشتر نشانت می‌دهد | |
| تو نمی‌دانی که آن اشتر کجاست | لیک دانی کین نشانیها خطاست | |
| وانک اشتر گم نکرد او از مری | همچو آن گم کرده جوید اشتری | |
| که بلی من هم شتر گم کرده‌ام | هر که یابد اجرتش آورده‌ام | |
| تا در اشتر با تو انبازی کند | بهر طمع اشتر این بازی کند | |
| او نشان کژ بشناسد ز راست | لیک گفتت آن مقلد را عصاست | |
| هرچه را گویی خطا بود آن نشان | او به تقلید تو می‌گوید همان | |
| چون نشان راست گویند و شبیه | پس یقین گردد ترا لا ریب فیه | |
| آن شفای جان رنجورت شود | رنگ روی و صحت و زورت شود | |
| چشم تو روشن شود پایت دوان | جسم تو جان گردد و جانت روان | |
| پس بگویی راست گفتی ای امین | این نشانیها بلاغ آمد مبین | |
| فیه آیات ثقات بینات | این براتی باشد و قدر نجات | |
| این نشان چون داد گویی پیش رو | وقت آهنگست پیش‌آهنگ شو | |
| پی روی تو کنم ای راست‌گو | بوی بردی ز اشترم بنما که کو | |
| پیش آنکس که نه صاحب اشتریست | کو درین جست شتر بهر مریست | |
| زین نشان راست نفزودش یقین | جز ز عکس ناقه‌جوی راستین | |
| بوی برد از جد و گرمیهای او | که گزافه نیست این هیهای او | |
| اندرین اشتر نبودش حق ولی | اشتری گم کرده است او هم بلی | |
| طمع ناقه‌ی غیر روپوشش شده | آنچ ازو گم شد فراموشش شده | |
| هر کجا او می‌دود این می‌دود | از طمع هم‌درد صاحب می‌شود |