| گفتشان بس بد درون و دشمنید | تا نگویم رازهاتان تن زنید | |
| چون نشانی چند از اسرارشان | در بیان آورد بد شد کارشان | |
| قاصدان زو باز گشتند آن زمان | حاش لله حاش لله دم‌زنان | |
| هر منافق مصحفی زیر بغل | سوی پیغامبر بیاورد از دغل | |
| بهر سوگندان که ایمان جنتیست | زانک سوگند آن کژان را سنتیست | |
| چون ندارد مرد کژ در دین وفا | هر زمانی بشکند سوگند را | |
| راستان را حاجت سوگند نیست | زانک ایشان را دو چشم روشنیست | |
| نقض میثاق و عهود از احمقیست | حفظ ایمان و وفاکار تقیست | |
| گفت پیغامبر که سوگند شما | راست گیرم یا که سوگند خدا | |
| باز سوگندی دگر خوردند قوم | مصحف اندر دست و بر لب مهر صوم | |
| که بحق این کلام پاک راست | کان بنای مسجد از بهر خداست | |
| اندر آنجا هیچ حیله و مکر نیست | اندر آنجا ذکر و صدق و یاربیست | |
| گفت پیغامبر که آواز خدا | می‌رسد در گوش من همچون صدا | |
| مهر بر گوش شما بنهاد حق | تا به آواز خدا نارد سبق | |
| نک صریح آواز حق می‌آیدم | همچو صاف از درد می‌پالایدم | |
| همچنانک موسی از سوی درخت | بانگ حق بشنید کای مسعودبخت | |
| از درخت انی انا الله می‌شنید | با کلام انوار می‌آمد پدید | |
| چون ز نور وحی در می‌ماندند | باز نو سوگندها می‌خواندند | |
| چون خدا سوگند را خواند سپر | کی نهد اسپر ز کف پیگارگر | |
| باز پیغامبر به تکذیب صریح | قد کذبتم گفت با ایشان فصیح |