| بر رسول حق فسونها خواندند | رخش دستان و حیل می‌راندند | |
| آن رسول مهربان رحم‌کیش | جز تبسم جز بلی ناورد پیش | |
| شکرهای آن جماعت یاد کرد | در اجابت قاصدان را شاد کرد | |
| می‌نمود آن مکر ایشان پیش او | یک به یک زان سان که اندر شیر مو | |
| موی را نادیده می‌کرد آن لطیف | شیر را شاباش می‌گفت آن ظریف | |
| صد هزاران موی مکر و دمدمه | چشم خوابانید آن دم زان همه | |
| راست می‌فرمود آن بحر کرم | بر شما من از شما مشفق‌ترم | |
| من نشسته بر کنار آتشی | با فروغ و شعله‌ی بس ناخوشی | |
| همچو پروانه شما آن سو دوان | هر دو دست من شده پروانه‌ران | |
| چون بر آن شد تا روان گردد رسول | غیرت حق بانگ زد مشنو ز غول | |
| کین خبیثان مکر و حیلت کرده‌اند | جمله مقلوبست آنچ آورده‌اند | |
| قصد ایشان جز سیه‌رویی نبود | خیر دین کی جست ترسا و جهود | |
| مسجدی بر جسر دوزخ ساختند | با خدا نرد دغاها باختند | |
| قصدشان تفریق اصحاب رسول | فضل حق را کی شناسد هر فضول | |
| تا جهودی را ز شام اینجا کشند | که بوعظ او جهودان سرخوشند | |
| گفت پیغامبر که آری لیک ما | بر سر راهیم و بر عزم غزا | |
| زین سفر چون باز گردم آنگهان | سوی آن مسجد روان گردم روان | |
| دفعشان گفت و به سوی غزو تاخت | با دغایان از دغا نردی بباخت | |
| چون بیامد از غزا باز آمدند | چنگ اندر وعده‌ی ماضی زدند | |
| گفت حقش ای پیمبر فاش گو | عذر را ور جنگ باشد باش گو |