| این بدان ماند که شخصی دزد دید | در وثاق اندر پی او می‌دوید | |
| تا دو سه میدان دوید اندر پیش | تا در افکند آن تعب اندر خویش | |
| اندر آن حمله که نزدیک آمدش | تا بدو اندر جهد در یابدش | |
| دزد دیگر بانگ کردش که بیا | تا ببینی این علامات بلا | |
| زود باش و باز گرد ای مرد کار | تا ببینی حال اینجا زار زار | |
| گفت باشد کان طرف دزدی بود | گر نگردم زود این بر من رود | |
| در زن و فرزند من دستی زند | بستن این دزد سودم کی کند | |
| این مسلمان از کرم می‌خواندم | گر نگردم زود پیش آید ندم | |
| بر امید شفقت آن نیکخواه | دزد را بگذاشت باز آمد براه | |
| گفت ای یار نکو احوال چیست | این فغان و بانگ تو از دست کیست | |
| گفت اینک بین نشان پای دزد | این طرف رفتست دزد زن‌بمزد | |
| نک نشان پای دزد قلتبان | در پی او رو بدین نقش و نشان | |
| گفت ای ابله چه می‌گویی مرا | من گرفته بودم آخر مر ورا | |
| دزد را از بانگ تو بگذاشتم | من تو خر را آدمی پنداشتم | |
| این چه ژاژست و چه هرزه ای فلان | من حقیقت یافتم چه بود نشان | |
| گفت من از حق نشانت می‌دهم | این نشانست از حقیقت آگهم | |
| گفت طراری تو یا خود ابلهی | بلک تو دزدی و زین حال آگهی | |
| خصم خود را می‌کشیدم من کشان | تو رهانیدی ورا کاینک نشان | |
| تو جهت‌گو من برونم از جهات | در وصال آیات کو یا بینات | |
| صنع بیند مرد محجوب از صفات | در صفات آنست کو گم کرد ذات |