پس عزازیلش بگفت ای میر راد
|
|
مکر خود اندر میان باید نهاد
|
گر نمازت فوت میشد آن زمان
|
|
میزدی از درد دل آه و فغان
|
آن تاسف و آن فغان و آن نیاز
|
|
درگذشتی از دو صد ذکر و نماز
|
من ترا بیدار کردم از نهیب
|
|
تا نسوزاند چنان آهی حجاب
|
تا چنان آهی نباشد مر ترا
|
|
تا بدان راهی نباشد مر ترا
|
من حسودم از حسد کردم چنین
|
|
من عدوم کار من مکرست و کین
|
گفت اکنون راست گفتی صادقی
|
|
از تو این آید تو این را لایقی
|
عنکبوتی تو مگس داری شکار
|
|
من نیم ای سگ مگس زحمت میار
|
باز اسپیدم شکارم شه کند
|
|
عنکبوتی کی بگرد ما تند
|
رو مگس میگیر تا توانی هلا
|
|
سوی دوغی زن مگسها را صلا
|
ور بخوانی تو به سوی انگبین
|
|
هم دروغ و دوغ باشد آن یقین
|
تو مرا بیدار کردی خواب بود
|
|
تو نمودی کشتی آن گرداب بود
|
تو مرا در خیر زان میخواندی
|
|
تا مرا از خیر بهتر راندی
|