| گفت ما اول فرشته بوده‌ایم | راه طاعت را بجان پیموده‌ایم | |
| سالکان راه را محرم بدیم | ساکنان عرش را همدم بدیم | |
| پیشه‌ی اول کجا از دل رود | مهر اول کی ز دل بیرون شود | |
| در سفر گر روم بینی یا ختن | از دل تو کی رود حب الوطن | |
| ما هم از مستان این می بوده‌ایم | عاشقان درگه وی بوده‌ایم | |
| ناف ما بر مهر او ببریده‌اند | عشق او در جان ما کاریده‌اند | |
| روز نیکو دیده‌ایم از روزگار | آب رحمت خورده‌ایم اندر بهار | |
| نی که ما را دست فضلش کاشتست | از عدم ما را نه او بر داشتست | |
| ای بسا کز وی نوازش دیده‌ایم | در گلستان رضا گردیده‌ایم | |
| بر سر ما دست رحمت می‌نهاد | چشمه‌های لطف از ما می‌گشاد | |
| وقت طفلی‌ام که بودم شیرجو | گاهوارم را کی جنبانید او | |
| از کی خوردم شیر غیر شیر او | کی مرا پرورد جز تدبیر او | |
| خوی کان با شیر رفت اندر وجود | کی توان آن را ز مردم واگشود | |
| گر عتابی کرد دریای کرم | بسته کی گردند درهای کرم | |
| اصل نقدش داد و لطف و بخششست | قهر بر وی چون غباری از غشست | |
| از برای لطف عالم را بساخت | ذره‌ها را آفتاب او نواخت | |
| فرقت از قهرش اگر آبستنست | بهر قدر وصل او دانستنست | |
| تا دهد جان را فراقش گوشمال | جان بداند قدر ایام وصال | |
| گفت پیغامبر که حق فرموده است | قصد من از خلق احسان بوده است | |
| آفریدم تا ز من سودی کنند | تا ز شهدم دست‌آلودی کنند |