| گفت پیغامبر مر آن بیمار را | این بگو کای سهل‌کن دشوار را | |
| آتنا فی دار دنیانا حسن | آتنا فی دار عقبانا حسن | |
| راه را بر ما چو بستان کن لطیف | منزل ما خود تو باشی ای شریف | |
| ممنان در حشر گویند ای ملک | نی که دوزخ بود راه مشترک | |
| ممن و کافر برو یابد گذار | ما ندیدیم اندرین ره دود و نار | |
| نک بهشت و بارگاه آمنی | پس کجا بود آن گذرگاه دنی | |
| پس ملک گوید که آن روضه‌ی خضر | که فلان جا دیده‌اید اندر گذر | |
| دوزخ آن بود و سیاستگاه سخت | بر شما شد باغ و بستان و درخت | |
| چون شما این نفس دوزخ‌خوی را | آتشی گبر فتنه‌جوی را | |
| جهدها کردید و او شد پر صفا | نار را کشتید از بهر خدا | |
| آتش شهوت که شعله می‌زدی | سبزه‌ی تقوی شد و نور هدی | |
| آتش خشم از شما هم حلم شد | ظلمت جهل از شما هم علم شد | |
| آتش حرص از شما ایثار شد | و آن حسد چون خار بد گلزار شد | |
| چون شما این جمله آتشهای خویش | بهر حق کشتید جمله پیش پیش | |
| نفس ناری را چو باغی ساختید | اندرو تخم وفا انداختید | |
| بلبلان ذکر و تسبیح اندرو | خوش سرایان در چمن بر طرف جو | |
| داعی حق را اجابت کرده‌اید | در جحیم نفس آب آورده‌اید | |
| دوزخ ما نیز در حق شما | سبزه گشت و گلشن و برگ و نوا | |
| چیست احسان را مکافات ای پسر | لطف و احسان و ثواب معتبر | |
| نی شما گفتید ما قربانییم | پیش اوصاف بقا ما فانییم |