| عهد ما کاه و به هر بادی زبون | عهد تو کوه و ز صد که هم فزون | |
| حق آن قوت که بر تلوین ما | رحمتی کن ای امیر لونها | |
| خویش را دیدیم و رسوایی خویش | امتحان ما مکن ای شاه بیش | |
| تا فضیحتهای دیگر را نهان | کرده باشی ای کریم مستعان | |
| بی‌حدی تو در جمال و در کمال | در کژی ما بی‌حدیم و در ضلال | |
| بی حدی خویش بگمار ای کریم | بر کژی بی حد مشتی لیم | |
| هین که از تقطیع ما یک تار ماند | مصر بودیم و یکی دیوار ماند | |
| البقیه البقیه ای خدیو | تا نگردد شاد کلی جان دیو | |
| بهر ما نی بهر آن لطف نخست | که تو کردی گمرهان را باز جست | |
| چون نمودی قدرتت بنمای رحم | ای نهاده رحمها در لحم و شحم | |
| این دعا گر خشم افزاید ترا | تو دعا تعلیم فرما مهترا | |
| آنچنان کادم بیفتاد از بهشت | رجعتش دادی که رست از دیو زشت | |
| دیو کی بود کو ز آدم بگذرد | بر چنین نطعی ازو بازی برد | |
| در حقیقت نفع آدم شد همه | لعنت حاسد شده آن دمدمه | |
| بازیی دید و دو صد بازی ندید | پس ستون خانه‌ی خود را برید | |
| آنشی زد شب بکشت دیگران | باد آتش را بکشت او بران | |
| چشم‌بندی بود لعنت دیو را | تا زیان خصم دید آن ریو را | |
| خود زیان جان او شد ریو او | گویی آدم بود دیو دیو او | |
| لعنت این باشد که کژبینش کند | حاسد و خودبین و پر کینش کند | |
| تا نداند که هر آنک کرد بد | عاقبت باز آید و بر وی زند |