| این چنین رنجوریی پیدام شد | جان من از رنج بی آرام شد | |
| مانده‌ام از ذکر و از اوراد خود | بی‌خبر گشتم ز خویش و نیک و بد | |
| گر نمی‌دیدم کنون من روی تو | ای خجسته وی مبارک بوی تو | |
| می‌شدم از بند من یکبارگی | کردیم شاهانه این غمخوارگی | |
| گفت هی هی این دعا دیگر مکن | بر مکن تو خویش را از بیخ و بن | |
| تو چه طاقت داری ای مور نژند | که نهد بر تو چنان کوه بلند | |
| گفت توبه کردم ای سلطان که من | از سر جلدی نلافم هیچ فن | |
| این جهان تیهست و تو موسی و ما | از گنه در تیه مانده مبتلا | |
| قوم موسی راه می‌پیموده‌اند | آخر اندر گام اول بوده‌اند | |
| سالها ره می‌رویم و در اخیر | همچنان در منزل اول اسیر | |
| گر دل موسی ز ما راضی بدی | تیه را راه و کران پیدا شدی | |
| ور بکل بیزار بودی او ز ما | کی رسیدی خوانمان هیچ از سما | |
| کی ز سنگی چشمه‌ها جوشان شدی | در بیابان‌مان امان جان شدی | |
| بل به جای خوان خود آتش آمدی | اندرین منزل لهب بر ما زدی | |
| چون دو دل شد موسی اندر کار ما | گاه خصم ماست و گاهی یار ما | |
| خشمش آتش می‌زند در رخت ما | حلم او رد می‌کند تیر بلا | |
| کی بود که حلم گردد خشم نیز | نیست این نادر ز لطفت ای عزیز | |
| مدح حاضر وحشتست از بهر این | نام موسی می‌برم قاصد چنین | |
| ورنه موسی کی روا دارد که من | پیش تو یاد آورم از هیچ تن | |
| عهد ما بشکست صد بار و هزار | عهد تو چون کوه ثابت بر قرار |